To potomkowie afrykańskich niewolników przywożonych do Nowego Świata od XVI wieku.
Historia Ameryki Łacińskiej wiąże się z tragicznym losem pierwotnych plemion indiańskich podczas okresu konkwisty oraz Afrykanami, którzy trafiali do Ameryki Łacińskiej wraz z pierwszymi odkrywcami kontynentu, a następnie stali się główną siłą roboczą na kontynencie amerykańskim. Pierwsi niewolnicy przywożeni byli na wyspy, a następnie w głąb kontynentu.
Po zniesieniu niewolnictwa (najpóźniej w Brazylii w 1888 roku) ludność afrykańska stawała się obywatelami krajów niepodległych. A z czasem, mieszając się z ludnością miejscową i ze Starego Kontynentu, tworzyła kolorową mieszankę ras.
Największy odsetek ludności afrolatynoamerykańskiej posiadają: Haiti, Kuba (62%), Portoryko (70%), Republika Dominikany (ok. 85%) oraz pomniejsze wyspy Morza Karaibskiego, a na kontynencie: Brazylia (70%), Kolumbia (50%), Ekwador (10%), Wenezuela (30%), Peru (5%).
Afrolatynoamerykanie osiedlali się głownie na wybrzeżach, gdzie klimat był łagodniejszy i cieplejszy. W Brazylii regionem o przewadze Afrolatynoamerykanów jest stan Bahia. W Peru głównym skupiskiem jest miasteczko Chincha, w Ekwadorze – San Lorenzo, w Kolumbii i Wenezueli Afrolatynoamerykanie zamieszkują głównie wybrzeża Pacyfiku i Atlantyku.
Wiele ludności pochodzenia afrykańskiego migruje do większych ośrodków miejskich. Obecnie na określenie ludności pochodzenia afrykańskiego używa się ich narodowych odpowiedników – Afroekwadorczycy, Afrokolumbijczycy, Afrowenezuelczycy.
Ludność pochodzenia afrykańskiego miała duży wkład w rozwój kultury latynoamerykańskiej – muzyka, wierzenia (vodou, makumba, santeria), taniec, sztuka ludowa oraz literatura.
